ΑΘΗΝΑ-- ΕΠΑΡΧΙΑ

Άντε σήκω φύγε και γύρνα πίσω στη πόλη που 
γεννήθηκες. Δεν βλέπεις, δεν καταλαβαίνεις ότι 
τα πράγματα αλλάζουν, οι δουλειές λιγοστεύουν, 
οι φίλοι χάνονται, μια Κυριακή τους βλέπεις και 
αυτό αν εσύ δεν δουλεύεις. 


Πόσο θα αντέξεις με τόσες ώρες δουλειά; Η ζωή στην Αθήνα είναι πιο δύσκολη και 
η πόλη αυτή είναι μια ΖΟΥΓΚΛΑ. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για κανέναν πια, 
αλλά και να θέλουν δεν προλαβαίνουν. Είναι η ευκαιρία σου. Αν πας στη πόλη σου, 
στην οικογένειά σου, θα έχεις δουλειά, ηρεμία και μια καλύτερη ποιότητα ζωής.Στην 
επαρχία οι άνθρωποι αγαπιούνται, νοιάζονται ο ένας για τον άλλον,όχι όπως  εδώ 
που είμαστε όλοι ξένοι μεταξύ μας. Αυτή είναι μια συζήτηση, την οποία έκανα πριν ακριβώς 12  χρόνια, όταν πήρα αυτή τη μεγάλη απόφαση να γυρίσω πάλι πίσω στη 
πόλη που γεννήθηκα. 
Δεν απογοητεύτηκα πολύ από τη ζωή στην επαρχία, γιατί ήξερα τι θα έβρισκα. 
Απλά έτσι λιγάκι, όχι πολύ, περίμενα, ότι η νοοτροπία θα είχε αλλάξει. Στην Αθήνα 
όλοι εμείς οι απλοί επαρχιώτες αλλάζουμε τις συνήθειες μας, αναγκαστικά στην αρχή
προς το καλύτερο όμως όπως τελικά φαίνεται και με το χρόνο προσαρμοζόμαστε σε 
ένα άλλο τρόπο ζωής.Έχουμε γενικά περισσότερες εικόνες, γνωρίζουμε πιο πολλούς
ανθρώπους από άλλα μέρη της χώρας μας, επιλέγουμε τους φίλους μας με άλλα 
κριτήρια, αποκτάμε εμπειρίες ζωής περισσότερες και διαφορετικές.
Κάποιοι από εμάς που ζήσαμε στην Αθήνα, όπως όλοι, μετρηθήκαμε με τη ζωή και
δίναμε τον αγώνα μας κάθε μέρα. Άνοιξε το μυαλό μας, αναλάβαμε από νωρίς τις 
ευθύνες μας, χωρίς να τρέχει κάθε φορά η οικογένεια για εμάς. Κάναμε τα λάθη μας 
αλλά μάθαμε από αυτά. Μας έλειπε και η πόλη μας και η οικογένεια μας. Πηγαίναμε 
να τους δούμε, αλλά όμως για σπίτι μας νιώθαμε την Αθήνα. Και όσοι δουλέψαμε 
στον ιδιωτικό τομέα, ήταν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, οι αποστάσεις μεγάλες, 
πολύς ο χαμένος χρόνος στο δρόμο για τη δουλειά. Αλλά όμως είχαμε πολλά άλλα 
καλά, όπως π.χ.  δεν ζούσαμε τσακωμούς για ένα πόντο γη, κάτι που ζήσαμε μετά 
και είναι ένα φαινόμενο συνηθισμένο στα χωριά, ούτε είχαμε οικογενειακά ή και άλλα συγγενικά ''πρέπει,'' ούτε μας εντυπωσίαζε κάποιος επειδή έκανε ένα ''χ'' επάγγελμα,
κλπ..Όποτε μας χρειαζόταν κάποιος, τον βοηθούσαμε χωρίς να του ζητάμε κάποια
ανταλλάγματα. Έτσι ήταν οι άνθρωποι της παρέας μου. Όλοι μας από επαρχιακές 
πόλεις. Για εμάς το πρόσωπο της επαρχίας είναι πιο σκληρό από της πρωτεύουσας. Θυμάμαι μια κουβέντα που μου είπε ένας συγγενής μου όταν γύρισα πίσω. '' Εδώ 
δεν είναι Αθήνα. Όχι όπως ήξερες, αλλά όπως βρήκες ''  
Είχε τους λόγους του που το είπε αυτό κι εγώ είχα τους  δικούς μου λόγους που τον διέγραψα και τον απομάκρυνα δια παντός. Ναι, στην Αθήνα είναι όλοι άγνωστοι 
μεταξύ αγνώστων, αλλά ΟΧΙ  ξένοι μεταξύ γνωστών. Όσοι από εμάς γυρίσαμε πίσω, 
είχαμε μαζί μας και μέσα μας όλες αυτές τις αλλαγές, αλλά πάρα πολύ γρήγορα 
καταλάβαμε, ότι η ζωή στην επαρχία μας ήθελε κάπως αλλιώς. Κάποιοι από τους 
δικούς μου φίλους άλλαξαν και ΙΣΩΣ να προσαρμόστηκαν ή τουλάχιστον κάπως έτσι δείχνουν προς τα έξω. Άλλοι αντέδρασαν φεύγοντας πάλι για την Αθήνα και εγώ εδώ προς το παρόν, να αντιδρώ, αλλά με ένα άλλο τρόπο. Προσπαθώ να μη χάσω ότι 
έχω χτίσει τόσα χρόνια στον χαρακτήρα μου.
Θέλω να χαίρομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους καλούς και να θαυμάζω όλους αυτούς 
που πιστεύουν στον εαυτό τους, που  δεν ζηλεύουν και δεν είναι αλαζόνες. 
Ανθρώπους που είναι πραγματικά έξυπνοι και όχι  κουτοπόνηροι. Ανθρώπους άξιους
με ιδεολογία και με μυαλό που να να προηγείται της εποχής μας. Η επαρχία πιστεύω τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται, για να ξεφύγουμε από όλα τα δήθεν και για να 
μπορέσουμε να εκφράσουμε τη ψυχή μας,δίχως το φόβο της ταμπέλας ή της όποιας παρεξήγησης. Όταν κάποιος φύγει από την πόλη του σε μικρή ηλικία και γυρίζει 
πίσω μετά από αρκετά χρόνια, έχει τα ίδια συναισθήματα με αυτόν που έφυγε για άλλη χώρα και ξαναγυρίζει πίσω στην Ελλάδα και σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι τόσο ευχάριστα. 
Παλεύουν συναίσθημα και λογική κάτι που είναι κουραστικό για όσους από εμάς 
είμαστε ιδεαλιστές, κάπως πιο ευαίσθητοι και που αγαπάμε την πόλη μας. Για εμάς 
που πάνω από όλα αγαπάμε τους ανθρώπους.----
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ σε όσους και όσες έζησαν και ζουν αναγκαστικά μακριά από τη 
πόλη τους και την οικογένειά τους, λόγω συνθηκών, λόγω νοοτροπίας και λόγω 
έλλειψης εργασίας.


Γεωργία  Σουσάνη  21/05/2017